bu başlığı daha önce hiç düşünmemiş olanınız var mı hakikaten? açıkçası ben haddinden fazla düşünmüşümdür. hatta sonra, "ne güzel olurdu, beni gerçekten anlardı, başımı hiç ağrıtmazdı" diye keşkeli hayaller kurmuşumdur. en çok da ertesi sabaha ödev yetiştirmeye çalışırken, fatura ödemeye gidecekken, bahar temizliği yapılacakken yahut bayramda büyük ziyaretleri yapılacakken kurmuşumdur bu hayalleri. bazen yetişemiyoruz ya hani hiçbir şeye, işte o zaman çoğaltmalı mı kendimizi, durup bi nefes mi almalı yoksa? (bkz:nokta) kitabının da yazarı (bkz:peter reynolds)' un bu kitabında sevgili leo, çoğalmayı tercih ediyor. tabi nereye kadar, orası bilinmez...