annemi çok seviyorum. ama geçen sabah bir söz söyleyip kırdım onu. halbuki bunu hiç ister miyim? hem hiç onun anladığı gibi bir şey de demek istememiştim. bazen söylemek istediklerimizi yanlış cümlelerle anlatıyoruz. sevdiklerimizi incitiyoruz. bunun kötü niyetimizden olduğunu düşünmüyorum. bu bence sözcük azlığımızdan. (bkz: orit gidali) 'nin yazmış olduğu bu kitapta da noona, işte böyle bir durumla karşılaşıyor. fakat elindeki sihirli değnek sayesinde etrafındakileri daha yakından gözlemliyor. ve sonra şöyle diyor: "kalpten dudağa doğru yolculuk ederken, iyi sözcükler bazen kötü sözcüklere dönüşebiliyordu. bu yüzden, alınganlık etmemize gerek yoktu."