(bkz:leyla erbil)’i ahmet arif sayesinde tanıdıktan sonra öğrendiğim kitap. mektupları kendime okudum hep. kendimi telkin ettim. kendime öğüt verdim. umarım kendimi dinlerim.

“yoksun et kendini şu dünyadan… ağlamayı öğren… yetmediyse bir daha otur ağla… ta ki ağlamayı belli etmeyinceye kadar… yoksun et kendini dünyadan… şundan bundan… ben neyim… ne yaptım… ne olacağım diye sor… vazgeç şu akıl aramalardan… herkes kendi gerçeğini söyler… bırak şu dostlukları… alaturkacılığı… insan hayattan kesildiğini sandığı zamanda bile… yaşama bağlanan iplikler var elinde… kırık bir testiye vuran… gelip geçen… kırlangıç seli… gölgesi kalır üstünde… ”