yaklaşık 2 hafta önce başladım hala bitiremedim.ilk başlarda adapte olamadım mektupların karşılığını bilmediğimiz için sıkıcı gelmişti.şu an bağlantı kuruyorum bitecek inşallah :)

çok güzel bir komedi film olmuş baştan sona kahkaha garanti.espriler ince düşünülmüş güzel bir film

"ay karanlık
maviye,
maviye çalar gözlerin,
yangın mavisine.
rüzgarda asi,
körsem,
senden gayrısına yoksam,
bozuksam,
can benim,
düş benim,
ellere nesi?
haydi gel,
ay karanlık...
itten aç,
yılandan çıplak,
vurgun ve bela
gelip durmuşsam kapına
var mı ki doymazlığım?
ille de ille sevmelerim,
sevmelerim gibisi?
oturmuş yazıcılar
fermanım yazar.
ne olur gel, ay karanlik...
dört yanım puşt zulası,
dost yüzlü,
dost gülücüklü
cigaramdan yanar.
alnım öperler,
suskun, hain, cıyansı.
dört yanım puşt zulası,
dönerim dönerim çıkmaz.
en leylim gecede ölesim tutmuş,
etme gel,
ay karanlik..."

"sus be yüreğim ben de biliyorum özlediğini.
sus da bilmesin özlendiğini!"

kalbe bıçak gibi giren hatırların
dilsiz olduklarını anlıyorum
kar yağıyor
ve ben hatırlıyorum

"ben canlıyken ve yüreğim insan yüreğiyken," diye cevap verdi heykel, "gözyaşlarının ne işe yaradığını bilmezdim, çünkü üzüntünün girmesine izin verilmeyen kaygısızlık sarayı'nda yaşardım. gündüzleri arkadaşlarımla bahçede oyun oynardım, akşamsa büyük salon'da dansın başını çekerdim. bahçenin etrafında çok gösterişli bir duvar vardı, fakat hiçbir zaman o duvarın gerisinde ne olduğunu merak etmedim, çevremdeki her şey o kadar güzeldi ki. saraydakiler mutlu prens derlerdi bana, gerçekten de mutluydum, eğer zevk içinde yaşamak mutluluksa. öyle yaşadım ve öldüm. sonra da ben öldükten sonra heykelimi buraya, böyle yükseğe diktiler; şehrimin bütün çirkinliğini, şehrimdeki bütün yoksulluğu görebileyim diye ve kalbim kurşundan da olsa ağlamamak elimden gelmiyor (s.3)


ancak son bir kere daha uçup prens' in omzuna konacak gücü kalmıştı. "hoşça kal, sevgili prens!" diye mırıldandı, "elini öpmeme izin verir misin?"
"nihayet mısır'a gidecek olmana çok seviniyorum, küçük kırlangıç," dedi prens, "burada uzun kaldın; ama beni dudaklarımdan öpmelisin, çünkü seni seviyorum. "
"gittiğim yer mısır değil," dedi kırlangıç. "ölüm'ün evine gidiyorum. ölüm, uyku'nun kardeşidir, öyle değil mi?"
sonra mutlu prens'i dudaklarından öptü ve ayaklarının dibine düşüp öldü.
o anda heykelin içinden garip bir çatırtı geldi, sanki bir şey kırılmıştı. işin gerçeği şu ki kurşun kalp çat diye ortadan ikiye ayrılmıştı. yaman mı yaman bir don vardı. (s.9)

"ne garip iş!" dedi dökümevindeki ustabaşı. "kırık kurşun kalp bir türlü erimiyor. atalım gitsin." kalbi, ölü kırlangıç'ın da üzerinde yattığı bir çöp yığınının üzerine fırlatıp attılar.
"bana şehirdeki en değerli iki şeyi getir," dedi tanrı, meleklerinden birine; melek de ona kurşun kalbi ve ölü kuşu getirdi.
"doğru olanı seçtin," dedi tanrı, "çünkü cennet bahçemde bu küçük kuş sonsuza kadar şakıyacak, altın şehrimde de mutlu prens beni övecek. " (s.10)

"ve hep olmayacak şeyler kurarım. gülünç, acemi, çocuksu"